De obligaatheden.

In navolging van dit en dit was ik u nog de doopsuikertjes en kaartjes van de dochter verschuldigd. De stijl is redelijk anders. Of dat nu betekent dat ik door de jaren veranderd ben of misschien een tikje schizofreen ben, daar ben ik nog niet uit. Moeder heeft er zich iets makkelijker van af gemaakt dit keer. Zelfgemaakt allemaal goed en wel, maar zo zot als toen doen we niet meer. En daar hebben we geen tijd meer voor. En geen hulplijnen. Het werden potjes aardbeienconfituur en (zeer) eenvoudige zakjes gevuld met Zwitsers fruit. Beiden in polkadotstofjes en gepimpt met mooie lintjes en een papieren roosje. De presentatieboom werd gewoon gerecycleerd, waarom ook niet. Valt het op dat ik een meisje verwachtte?

Het kaartje was nog luier: dat zag ik gewoon online en zoals dat bij mij soms gaat, moest en zou ik dat hebben. Grote liefde op het eerste gezicht. Valt het op dat ik een meisje verwachtte?

Als dat zo doorgaat met die tanende inzet, dan stoppen we de bezoekers bij een eventuelig nummertje 3 misschien wel gewoon een stuk chocolade in de handen. Maar desalniettemin vond ik het toch best weer goed gelukt. En er is niemand doodgegaan door mijn confituur, hoezee!