Hummeltje,  overpeinzingen

38 weken

augustus 26, 2010 /

Ik nam op 8 weken eens foto nr. 1 en dacht toen dat er een buikje zichtbaar begon te worden. Onzin natuurlijk, dat waren gewoon mijn natuurlijke welvingen, doorspekt met een boel verlangen en fantasie. En dan komt die buik rond de 20 weken, wordt die alsmaar groter en komt ge terecht op 38 weken, foto nr. 2, denkende: “Holy crap, ben ik dat??”.

En dan denkt ge ook: “Ik neem een foto om de 2 weken… Het zou best wel eens de laatste kunnen zijn.”

En dan slikt ge. En slikt ge nog eens.

Als ik er diep over nadenk, dan nemen de zenuwen de bovenhand. Dan denk ik aan arbeid, weeën, persen, bevallen. Aan ziekenhuizen en daar verblijven, wat ik eigenlijk ook nog nooit gedaan heb. Aan kraamtijd en bezoek en hoe bevreemdend mij dat allemaal nog lijkt. En soms aan ‘kch’, maar dat ga ik niet uitleggen. Maar dan denk ik natuurlijk vooral aan het feit dat er binnenkort een klein mensje geboren gaat worden. Onze zoon/dochter. Een échte baby die wij gemaakt hebben. En werkelijk: ik kan mij daar ZO weinig bij voorstellen. Ook al voelt ge het Hummeltje in kwestie bewegen, het blijft zo ontzettend irreëel.

Maar meestal doet ge gewoon verder met de dingen des levens en zit ge daar niet heel de tijd diepgaand over te contempleren. Gelukkig maar, want veel haalt dat niet uit. Het is fijn om er af en toe bij stil te staan, maar het zal ons uiteindelijk moeten overkomen. De bevalling, het ouderschap en alles wat er bij komt kijken.

Op zijn tijd… Maar misschien nu nog net even niet.

14 reacties

  • Tamara

    augustus 26, 2010 bij 12:20 pm Beantwoorden

    Allemaal zo herkenbare gevoelens toen ik hoogzwanger was van Nora. Ook in september uitgerekend trouwens 🙂

    En kijk, ’t is mij ook gelukt om haar toch al tot kleuter op te voeden! 🙂

    En spannend, amai niet.

  • moeferkoe

    augustus 26, 2010 bij 7:02 pm Beantwoorden

    Spannend hé, zo op het einde… Maar ik vind dat het zelfs nog irreeel lijkt toen ze dat kindje voor het eerst in uw armen leggen. Bij mij begon de realiteit telkens pas als ik ermee thuis kwam. Back to reality, de nieuwe reality dan wel.
    Maar dat zal ook allemaal wel vlotjes verlopen.

  • Marleen

    augustus 27, 2010 bij 1:19 pm Beantwoorden

    Ik herken je gevoelens volledig. Drie dagen voor ik bevallen ben zat ik in de wachtkamer van de gynaecologie in het ziekenhuis, waar je alleen vanaf week 38 op consultatie komt. Ik zat rond te kijken naar de andere vrouwen en vroeg mij oprecht af “oei, ga ik ook nog zo dik worden?” En de dag voor de bevalling heb ik nog aan Mario uitgelegd dat het allemaal nog zo abstract leek. Je voelt dat kindje wel bewegen enzo, maar dat had daar evengoed nog een paar maanden kunnen blijven zitten. Geniet nog even van met-twee-zijn en al de rest wijst zichzelf wel wat uit. Dat is een trein waar je wel op springt als hij zich op gang trekt. Succes!

  • Evy

    augustus 30, 2010 bij 2:23 pm Beantwoorden

    hihi, wij hadden dat door hoor dat de eerste foto op 8 weken gemaakt was en de tweede een beetje later 😉
    En ge hebt gelijk, ge kunt u dat niet voorstellen. Ge moet er gewoon van genieten. Vanaf nu voor de rest van uw leven. De laatste dagen zwanger (van de eerste spruit), de bevalling, de eerste dagen met dat kindje. En al de rest dat u nog te wachten staat.Wij hebben het allemaal al klaargespeeld, dus gij zult dat ook wel kunnen, toch?
    En ’t is waar wat Lien schrijft, bij ons tweede was het van hetzelfde, ook al hadden we het allemaal al eens meegemaakt. Dan peist ge da ge voorbereid zijt,… Niets van…
    Veel succes straks!!

  • Maanmama

    augustus 30, 2010 bij 9:40 pm Beantwoorden

    Mooie buik!!
    Ik kon wel duizend keer naar de babykleertjes kijken, genieten van hoe zacht ze waren en dromen van hoe het zou zijn. Toen ons poppetje er was vond ik het zo onwezelijk, dat ik haar die kleertjes die ik zo vaak had vastgehad, zelfs bijna niet dierf aandoen.
    Gelukkig wijst alles zichzelf wel uit.. het is als een rollercoster in een pretpark.. je gaat heel langzaam naar boven, voelt duizende dingen in je buik/je hoofd. Je wenst soms dat je even mag stoppen, maar het karretje rijdt onverbiddelijk door. En daar ga je dan… je adem stokt, je hoofd suist, je wil eigenlijk gewoon terug.. maar dan vlieg je naar beneden en voor je het beseft kom je bij de finish aan en het voelt gewoon perfect!! 😉

    Laat alles maar gewoon op je afkomen, alles komt goed!! xxx

  • lentebloem

    augustus 31, 2010 bij 8:33 pm Beantwoorden

    Als ik jouw buik zie, vraag ik mij effectief af of dat me ook nog te wachten staat! 😀 We waren er hier trouwens net ook nog over bezig, over hoe spannend en vreemd het allemaal is, al zit ik nog in een heel pril stadium.

    Dat er zich op dit eigenste moment een minimensje aan het ontwikkelen is, is toch ongelooflijk!

    In ieder geval ben ik ervan overtuigd dat jullie dat goed gaan doen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *