de hulplijn,  Hummeltje,  overpeinzingen

Overtuig mij eens, peoples.

Soms lees ik her en der dat jonge moedertjes erg schrikken over de impact van de eerste weken/maanden kraamtijd. Van de intensiteit, de moeite die het kost, de vermoeidheid, het gebrek aan de beruchte roze wolken. Ik las zelfs al op fora: “Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd?”. En ik vroeg me af of deze dames op dezelfde aardbol rondlopen als ik.

Ik, ik heb namelijk een beetje last van het tegenovergestelde. Ik hoor ontzettend veel verhalen over hoe zwaar, moeilijk en uitputtend het is. Wat een verschrikking zo’n klein baby’tje kan zijn. Reflux, allergieën, huilbaby’s, vreselijke nachten, wanhoop, structuurloze dagen, isolement… Ik ‘weet’ er onderhand zo wat alles van. Of beter: ik heb er over gehoord, want weten zal ik het pas wanneer Hummeltje effectief ter wereld komt. Het lijkt mij inmiddels een ‘erop of eronder’-operatie. Een meevaller of een tegenvaller. Een tevreden kindje of een kindje dat ergens door geplaagd wordt met alle gevolgen van dien.

Ik ben een gewaarschuwde vrouw, dat staat buiten kijf. Maar ik ben ook een stilaan hoogzwangere vrouw, die door allerlei berichten meer angst ontwikkelt voor wat komen zal dan verlangen naar. De bevalling boezemt mij angst in, maar dat lijkt me behoorlijk normaal. Weinig mensen houden van pijn en ik kan niet zeggen dat ik uitkijk naar een pijn die ik nooit eerder gevoeld zal hebben. Bovendien vertelde een ervaren vroedvrouw me deze week dat kindjes die rechts zitten met het rugje – zoals Hummel – meestal zorgen voor een zware arbeid en moeilijke bevalling. Ze relativeerde het nadien en Hummel kan ook best misschien nog draaien, maar toch sprak haar blik boekdelen. Ik kan niet zeggen dat ik er panisch van word, want ik kan me er toch nog niets bij voorstellen. Maar bemoedigend is het niet. Ook de kraamtijd zie ik inmiddels met gemengde gevoelens tegemoet. Ik voel me nu al zo moe en het is nog niet eens begonnen, denk ik dan.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben blij een realistisch beeld te hebben van wat kan gebeuren. Maar ik heb eventjes nood aan wat peptalk. Wat ‘koetsjiekoetsjie’, wat ‘ze zijn ze schattig en zo lief’, wat ‘er gaat niets boven een versch baby’tje’. Want dat is toch ook nog een beetje zo, toch?

20 reacties

  • jessie

    maar ja, dat gaat kei hard meevallen! Ik was ook zo ingesteld van: ok, it’s gonna be heavy en de eerste weken is gewoon een kwestie van overleven….En toen kwam die Jools daar en écht waar: die eerste maanden bij ons waren écht vakantie! Je slaapt gewoon overdag wat mee met die kleine, ik was die eerste maanden zelf beter uitgeslapen dan lang er voor! En schattig en lief dat ze ook kunnen zijn!! Een schattigheid waardoor je véél meer aankan dan je ooit zou gedacht hebben. Veel ligt ook aan je eigen ingesteldheid hoor. Just relax en volg het schema van die kleine en dan komen jullie er wel!!!

  • Tamara

    Ik denk dat die gevoelens zo een paar weken verwijderd van D-day alleszins perfect normaal zijn!

    Je helemaal geruststellen is moeilijk, want het kan zo heel hard verschillen van moeder tot moeder en van baby tot baby. Persoonlijk is mijn verhaal alleszins wel geruststellend: ik heb twee keer wel een roze wolk gehad. Geen (echte) huilbaby’s, al hadden ze allebei wel degelijk hun huilmoment elke dag, maar dat is normaal. Geen reflux, geen extreme krampjes. Ik was twee keer gewoon hartstikke verliefd op die ukkepukkies en dan kan je wel wat verdragen. Alleen, en dat is wel een feit, die eerste maanden slaap je minder en dat kan zich wel degelijk wreken op je lichaam, op je humeur, je geest, je functioneren,…
    Hemelse tip: slapen overdag als Hummeltje slaapt. Werkt echt. Ook al zijn er nog 1001 andere dingen te doen. Als je oververmoeid bent, gebeuren die andere dingen ook niet, zelfs als je niet dut.
    Persoonlijk had ik wel de luxe dat de papa tweemaal 4 weken thuis was. En ik heb veel hulp van mijn mama.
    Indien bij jou de papa niet lang thuis is: kraamhulp vragen. Heb ik toch al heel veel goeie dingen over gehoord.

    En hetgeen Jessie zegt, is ook waar: geen te hoge eisen en verwachtingen stellen (huishouden, uitstapjes, bezoekjes,…) en go with the flow. Zeker in begin. Jullie baby leren kennen, zijn of haar ritme volgen en… genieten! Want oh ja, absoluut, ze zijn oetiekoetie superdemax schattig. U’re gonna be sooo in love 🙂

  • Katleen

    Maya had last van krampen en ik was doodmoe, maar oh wat was ze schattig en oh wat was ze om op te eten en oh zo koetsjiekoetsjie.
    En het voordeel dat jij hebt, is dat het met al die horrorverhalen die jij hebt gehoord echt alleen maar minder erg kan zijn… Dus don’t worry, dat komt allemaal dik in orde.

  • Lien

    Erg, hé, al die mensen die u zo afschrikken! Ik ga niet ontkennen: het is zwaar, die eerste weken. Maar zo intens mooi ook, zo geweldig, zo schoon. Ge moet het gewoon meegemaakt hebben. Prachtig!
    Oh ja: en er is veel hulp beschikbaar. Gebruik ze gewoon!

  • moeferkoe

    Laat je niet gek maken, dat is nergens voor nodig.
    Ik kan alleen voor mijzelf spreken, niet voor al die anderen, maar volg gewoon je eerste gevoel, en dat komt wel goed.
    Ik wist op voorhand dat zwanger zijn niks voor mij zou zijn, en inderdaad, wat vond ik dat een stomme periode.
    Puflessen en infolessen wou ik niet volgen want dan ging ik zot worden. Awel, ik heb ze niet gevolgd, en ben toevallig ook niet zot geworden 😀
    En die bevalling, daar keek ik naar uit. Enorm benieuwd , en ook blij dat ik dat mocht meemaken. En terug: die bevalling viel ook reuze mee. Pijn, natuurlijk wel, kwist niet waar kruipen van de pijn (er zijn natuurlijk mensen die geen schrik hebben van naalden in hun rug, die hebben minder pijn heb ik horen zeggen), maar toch, vond ik dat het meeviel.
    Ten slotte dan de periode erna: dat is maar eventjes.

    Ik moet toegeven dat ik twee maal onwaarschijnlijk sjans heb gehad met mijn goede slapers, en gezondheid, en eten en zo, maar toch, als het efjes lastig is, bedenk dan dat het echt maar heel kort is. Want die eerste weken vliegen voorbij, en ineens heb je geen borelingske meer, en dan vliegen de maanden voorbij, en dan blijkt die baby ineens een peuter,… en blijk je zwanger van een tweede…
    jaja, twordt nog wijs! 😀

  • karen

    Je moet maar eens een paar uurtjes langskomen bij ons 3-4 maandertje en dat meen ik echt.
    Want voor ik zwanger was heb ik zelden aandacht gehad voor kindjes en hoe ouders dat aanpakken, nu wel!

    De huiluurtjes zijn het lastigst maar dat is hier al voorbij. Veel opt gevoel afgaan,nu ist enkel nog wat moeilijk om Leon in slaap te toveren, er is altijd wel iets dat de magische sleutel in zich draagt.

    Elke kindje en elke mama is natuurlijk anders, maar dat zal je best wel lukken!

  • Kaat

    Hey Lieve,
    Dit is echt ongelooflijk herkenbaar… Ook ik heb de laatste weken en dagen al een paar keer gedacht ‘goh, ik kan maar beter zien dat ik emotioneel en fysiek gewapend ben tegen wat zou kunnen komen…’ Soms denk ik zelfs ‘ik kan maar beter van het worst case scenario uitgaan, en dan zal het uiteindelijk misschien nog wel meevallen.’ Eerlijk gezegd vind ik het ergens ook wel een beetje erg dat dit het gevoel is waarmee we onze laatste weken zwangerschap ingaan.
    Mensen willen goede raad geven en bedoelen het alleen maar goed, maar zien niet altijd welke twijfels en onzekerheid ze zaaien bij ‘ons zwangere vrouwen’. En dat terwijl zwanger zijn van je eerste kindje op zich al genoeg vragen oproept… het is allemaal zo nieuw, zo eerst, zo onbekend.
    Weet je… je weet niet wat er zal komen, dat is waar, maar probeer gewoon op jezelf en je ventje te vertrouwen. Dat is wat ik ook probeer te doen.
    Ik ben ervan overtuigd dat jullie dat goed gaan doen en dat het allemaal goed komt. Je gaat sowieso je best doen, en dat is al heel wat…
    Als iemand weer met zo’n quasi horrorverhaal afkomt, probeer ik mezelf gerust te stellen door te denken ‘elke zwangerschap, elke bevalling, elk kindje is anders. we zien wel.’ Over zwanger-zijn alleen al had ik ook al zoveel horrorverhalen gehoord, dat ik ook daarin mezelf op een worst case scenario had voorbereid, maar eerlijk… totnogtoe valt dat erg goed mee. Tuurlijk duiken er ongemakken op die ik voordien nog nooit ervaren had, maar tot hiertoe – en nu houd ik de houten tafel vast – is er nog niets onoverkomelijks opgedoken. Ik denk/hoop dat dat met dat kindje ook zo zal zijn…
    You go, girl!
    Ik geloof in jou en dat ongeboren prutsje.
    Liefs! x

  • Lies

    Hey,
    Ik wil je ook nog even geruststellen. Ik was op voorhand uitgegaan van “we zullen wel zien, we nemen het zoals het komt”. Ik had me geen voorstelling durven maken van hoe het zou zijn, ik had geen goede voornemens gemaakt van wat ik allemaal zou doen in die maanden “vrijaf”, en uiteindelijk valt het daardoor allemaal veel beter mee dan ik had verwacht. Ik had me mentaal half en half ingesteld op een huilbaby, en ik heb een droomkindje gekregen. Ze slaapt goed, in het begin tussen de voedingen door, nu op zeven weken neemt ze gewoonlijk nog maar ééntje op een nacht van ongeveer 10 uur lang. Dat betekent ook dat ik goed uitgeslapen ben, ik moet er wel een keer uit om vijf-zes uur maar ik heb uiteindelijk wel geslapen van 11 tot 8 of 9 ’s morgens, dan stoort zo’n half uurtje voeden ’s nachts niet echt. Ze eet goed. Ze is lief en zacht en superschattig. En ik ben smoorverliefd op haar.
    Momenteel heeft ze wel al een paar dagen last van krampjes, maar zoals Lien me gisteren nog zei: een baby zonder krampjes, dat hebben ze nog niet uitgevonden.
    Uiteindelijk hangt alles natuurlijk heel erg af van de baby zelf. Ik heb heel veel geluk met een gemakkelijke baby, en ik zou niet graag in de schoenen van Nike staan, wiens baby Myrddin wel degelijk een huilbaby is.
    Ik denk dat je best, net als voor de bevalling, gewoon een afwachtende en open houding aanneemt: we zien wel wat het wordt, we komen er wel door, er zijn me al miljarden vrouwen voorgegaan, ik zal het dan ook wel kunnen.
    Veel succes!!!

  • Judith

    Haha misschien ben ik wel een van de boosdoeners? Weet je, een gewaarschuwd mens is er twee waard. Ja, het is zwaar, die eerste weken, dat geef ik eerlijk toe. Maar manmanman wat is het ook mooi! Dat is met geen enkel ander gevoel te vergelijken. Een baby, een lief klein mensje, dat uit jou komt. Uit jou! En dat per definitie de allermooiste is van de hele wereld. Zo zacht, zo klein, zo warm, zo überschattig. Helemaal van jou. Dat is het grootste wonder dat er bestaat. En ok, het zal vermoeiend zijn, maar (cliché-alert) wat je ervoor terugkrijgt is het dubbel en dik waard!

  • Judith

    PS: en de bevalling, natuurlijk doet dat pijn, maar ik vond het ook een magische, mooie en intense ervaring. En daarna! Daarna ben jij een vrouw die een kind gebaard heeft. Hoe cool is dat?

  • Lieve

    @Judith en/of anderen: oh nee, ik viseer absoluut geen boosdoeners! In tegendeel, goed dat er realistisch over gesproken en geblogd wordt, want het lijkt me schadelijker voor jezelf en baby’tje als je een gigantische roze wolk verwacht en dan geschokt en teleurgesteld achterblijft.

    ’t Is waarschijnlijk de angst voor het onbekende die me wat parten speelt en mijn aandacht wat meer trekt naar de negatieve verhalen. En het is natuurlijk menselijk: toen mijn moeder bijvoorbeeld ziek werd, kwam iedereen aandraven met de gruwelijkste kankerverhalen. People do that, for some reason.

    Ofwel zijn het de hormonen, daar kan ik het ook nog altijd op steken :p

  • Annelies

    baby´s zijn de max! zo´n schattige bolletjes die je onvoorwaardelijk graag zien… het is niet leuk om ze eruit te krijgen, dat is waar. Maar bij mij is het twee keer zonder al te veel moeite en zelfs zonder epidurale gelukt. En ik ben zeker niet superwoman.
    En bij mijn eerste had ik het nog niet echt door en zat ik af en toe met mijn handen in het haar: je moet genieten van elk moment als ze zo klein zijn, want voor je het weet zijn ze groot en kunnen ze lopen en moet je om knuffels smeken. Gewoon die eerste maanden zoveel mogelijk genieten en de rest wat laten liggen. Dat heb ik nu bij mijn tweede gedaan en het is zalig! Veel succes!

  • Karen

    Dat zijn gewoon doodnormale gevoelens zo tegen het einde van een zwangerschap. Kijk, er zijn 2 opties. Ofwel heb je een droombaby waarbij alles vanzelf lijkt te gaan, ofwel heb je er eentje die het af en toe wat moeilijk heeft. Ik heb er van elke soort eentje gekregen 🙂 Maar in beide gevallen zijn ze even hartveroverend hoor, daar moet je niet over inzitten! Gewoon niet te veel verwachtingen stellen, en dan komt het vanzelf wel goed. Dat doet het namelijk altijd 🙂

  • Nike

    Voor de bevalling zou ik 10 kindjes kopen! Twee keer een zalige bevalling gehad. ’t Doet zeer, dat wel, maar telkens op tijd een epidurale gevraagd. Ik was ontspannen en we hebben wreed veel leute gehad met de vroedvrouwen (en ik had nochtans géén voorbeeldbevallingen: 1x kunstverlossing, 1x zelf extreme bloeddrukval).Alleen maar mooie herinneringen!

    En daarna, tja… wij maken geen gemakkelijke kindertjes. ’t Is lastig en vermoeiend, maar dan doen ze dit: http://nikeblogt.wordpress.com/2010/07/27/gewoon-mooi/
    en hup, daar is de roze wolk.

    Ik kijk nog altijd elke dag verliefd naar mijn jongetjes. Zelfs naar Tristan. Ik vind hen de mooiste kindjes die er zijn en ik zie ze zo graag dat het godverdomme soms zeer doet! Liefde krijgt een andere dimensie.: liefde in de meest onvoowaardelijke en natuurlijke vorm. Je wordt een moederdier dat vecht voor haar kroost, dat ze likt en besnuffelt. Je zal nog nooit iemand zo graag gezien hebben. Miserie neem je er dus graag bij.

  • Evy

    Ze hebben allemaal gelijk, hierboven. EN misschien zou het ook een beetje saai zijn om te bloggen hoe simpel alles verloopt. Je moet een beetje zoeken en Hummelte leren kennen. En daarvoor de tijd nemen. Maar wij zijn er allemaal in geslaagd. En ij dus ook!

  • Annelyse

    Wij hadden een prematuurtje met longskes die nog niet rijp waren, en wat achteraf nen huilbaby bleek te zijn met verborgen reflux, en die nu na 3 jaar nog altijd niet doorslaapt (maar wel soms hoor) en ik heb het altijd héél hard de moeite gevonden.
    Mensen klagen graag (want ja … dat is idd leuk) maar ’t is allemaal niet onoverkomelijk hoor.
    Kindjes zijn geweldig en ze geven zoveel meerwaarde aan je leven, dat je de ongemakjes er graag bijneemt.

  • binnie

    hey lieve

    ik heb aan mijn bevalling geen negatieve herinneringen. heb epidurale gehad en niet veel pijn afgezien, door de epidurale voelde ik niets meer tot het moment dat Brent bijna geboren werd. ben al lachend het verloskwartier bnn gegaan. babyblues ken ik niet.. en brent was een superlief en supergemakkelijk kereltje; hij steelt ieders hart en zeker dat van ons. hij sliep van zijn 10 weken door… en nu nog steeds slaapt hij van 20 tot 9u ’s morgens.. dus wij kunnen nog steeds uitslapen, wij kunnen nog steeds weggaan (reisbed gaat gewoon mee) dus voor ons alleen een supergoede aanpassing , xxx

Laat een reactie achter op Karen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *