overpeinzingen,  Weekmenu

Week 11/5 – 17/5

Het was een bizar weekje. U weet dat of u weet dat niet, maar ondergetekende woont in Wetteren. En daar viel deze week heel wat te beleven! Nu wonen wij niet in de zogenaamde gevaarlijke perimeters, maar eerder in de suburbs van deze grootgemeente. U herinnert zich dat of u herinnert zich dat niet, maar het was ook vrij mooi weer vorige week. Zodoende zaten mijn 2 kleine kindjes en ik eigenlijk al 2 dagen grotendeels buiten, toen er zo helemaal geen gevaar was voor de volksgezondheid en we dachten dat er ‘gewoon’ een trein lag te branden. Nadien veranderde dat een klein beetje natuurlijk, met 3 dagen innerlijke paniek bij moeder tot gevolg. Een heel vreemd gevoel als uw basisveiligheid verdwijnt, ge u niet meer veilig voelt in en rondom uw eigen huis en zelfs niet in uw eigen lichaam (want wat is daar mee gebeurd?). Ik hoorde en zag 4 dagen continu sirenes, en al waren dat topdagen voor de zoon (kijk mama, tutatuta!), ik had er mijn misselijke buik van vol. En toen kwam bovendien nog de dag dat de perimeters en de zones helemààl verwaterden (haha!) door een pak regen, met paniek bij hulpdiensten en bevolking tot gevolg. Ik zeg het u, er zijn fijnere dingen dan met een huilende baby in de draagdoek een huilende peuter de trap op sleuren om een noodvalies te maken. Het bracht niet het mooiste in mij naar boven.

Intussen is de rust een beetje weder gekeerd. Er is veel over gezegd en gezeverd, want dat bleek weer helemaal eigen aan de Vlaming: waarlijks iedereen had er wel een interessante mening of analyse over te verkondigen. En dan nog op het moment dat de crisis nog helemaal niet was bedwongen, that is. Ik kan alleen maar vaststellen dat hier meer dan keihard gewerkt is om de mensen zo veilig mogelijk te houden, en dat volgens mij echt geen enkele stad of gemeente er in was geslaagd om iets van deze omvang vlekkeloos tot een goed einde te brengen. Overmacht en uitzonderlijke situatie enzo, weet u wel. Dat ge in het ene huis niet binnen mocht en op het terrasje ernaast een pint kon zitten drinken, dat was inderdaad een beetje raar. Maar geef nu toe, het is al even raar dat ge dat überhaupt zoudt willen doen, die pint daar drinken, op dat moment. Zo is het even raar dat ge 2 dagen later met uw hondje langs het wrak gaat wandelen of kruiden plant in uw tuin, en vervolgens de nog steeds even keihard werkende politie lastig valt met ‘is dat wel veilig??’. Het moet een beetje van 2 kanten komen denk ik zo. Enfin.

Wat ik ook een week deed, was leven zonder ook maar 1 spoortje koemelk. Of ik een echte bleitbaby heb geproduceerd laat ik in het midden, maar dat ze toch vaak huilt en vooral soms zeer onrustig is, is een feit. Dat ze reflux heeft is ook een feit, getuige daarvan de keer of 30 per dag dat ze met een zuur gezichtje herslikt, de ontelbare stroompjes kots die mij reeds overvloeiden en het complete gebrek aan slaapjes overdag, tenzij opgewekt door het honderdste toertje dat moeder rond de livingtafel loopt te schudden met de kleine dame in de draagdoek. Omdat de eerste refluxmedicatie niet bleek aan te slaan, viel dat dieet maar eens te proberen dacht ik zo. Het leverde niet veel op, ik ga dat straks dan maar ‘vieren’ met een flinke bol mozzarella op mijn pasta. Lieve zonder kaas, dat is namelijk toch maar gelijk een café zonder bier. Of zoiets.

Goed, over tot de orde van de week(menuut)!

Reacties uitgeschakeld voor Week 11/5 – 17/5