Dat overkomt u zo.

Op een onbewaakt moment, waarop ge op uw ochtendrit naar het werk half slaperig wat naar Stubru zit te luisteren. Een meisje (of zijn wij nu vrouwen?) dat – 2 dagen voor mij – binnenkort 30 wordt, vroeg wat liedjes aan. Waaronder onderstaande. Het liedje had al een bepaalde lading voor mij, al had ik er wegens te pijnlijk toen nooit écht veel aandacht aan besteed. Nu vernam ik dat de zanger het schreef voor zijn kindje op neonatologie, en het meisje op de radio vertelde dat haar eigen dochtertje die neonatologie niet overleefde. Krak, deed mijn hart. En ineens kreeg het nummer zo’n intense dimensie dat ik ineens achter het stuur zat te snotteren.

En dan kan ik niet rap genoeg terug bij dit (naar mijn bescheiden mening toch wel zeer schone) kindeke zijn, om 100 keer te denken ‘ja jongens, hebben wij chance gehad’.

Open wondes genezen, maar littekens jeuken toch wel vaak…

In het kader van eeen hippe trend die ik wel eens wil volgen, count your blessings…