Dat Nanoutje
Ik vrees dat ik me tot een dwaas opsommingslijstje ga moeten beperken om eens over haar up te daten, want 2 kindertjes in huis: verdorie, het is me wat. Vooral aangezien het dochterkind momenteel de fase heeft bereikt van volop kruipen, recht trekken, en dan om de haverklap keihard met haar hoofd op de tegels belanden. Die fase ja, aaah. Dat er een kleuter bij loopt die om de haverklap ‘ik heb kaka gedaan!’, ‘Nanou is gevalt zo met haar hoofd zo maar ik heb dat niet gedaan!’, ‘ik wil NU mijn megatobypak’ (don’t ask) of ‘mama mama mamaaaaa kijk naar mij mamaaaaa kijk naar mij nu mamaaa!’ brult, maakt het niet altijd makkelijker. Dikke pret, echt, maar niet gemakkelijk. Het zal u vast niet vreemd zijn.
Maar dat Nanoutje dus…
- Is wat rapper dan de broer en zit, kruipt, staat recht, een paar maanden vroeger.
- Gaat vlotjes naar de onthaalmoeder en niet naar de crèche waar men al eens een kindje vergat. A kwam niet door B want die beslissing viel eerder, ik voelde mij er sowieso al niet goed bij. Bovendien mensen, een onthaalmoeder in uw straat: coolness.
- Is opnieuw een P3tje, een klein pluimke dus.
- Heeft veel minder schrik dan broer, is een grotere waaghals, deinst voor niet veel terug.
- Verkoopt met veel verve drama als het dan verkeerd afloopt. Of als ge haar iets afpakt.
- Is bijzonder sociaal en heeft nog geen vreemdenangst vertoond, heeft enkel van de poetsvrouw schrik.
- Drinkt nog steeds mensenmelk, eet thuis gewoon stukjes. Dat kwam mij geweldig goed uit, met mijn prakjeshaat.
- Eet alles graag. Maar duwt nog steeds alles tegelijk in haar mond. Hartaanvallen zijn mijn deel.
- Slaapt in ons bed. Vond al vanaf nacht 1 op de materniteit geen rust in haar beddeke en viel vervolgens zowaar in coma naast mij. De toon was gezet.
- Ligt daar geweldig relaxed. Slaapt nog niet door. Maar het maakt mij niet zoveel uit.
HOW JONGENS, WAT IS ER MET DIE GEBEURD?
- Ik heb LLL ontdekt. U denkt borstvoedingsmaffia, maar dat is het echt niet. De vrouwen die rondhangen op de fora natuurlijk soms wel, maar de organisatie zelf geeft neutraal correcte informatie en houdt zich weg van de vieze discussies. Ik heb er een pak bijgeleerd. Over normaal babygedrag (aan u willen plakken, niet doorslapen, om maar iets te noemen). Over hoe we in het Westen toch wel een beetje verdraaid denken en doen. Over hoe ge een borstvoeding dient aan te pakken om ze niet te laten mislukken, zoals vorige keer. Over correcte frequenties en hoeveelheden. Over hoe ge wel nog meer dan 1 glas wijn moogt (HOERA!). Over hoe veel onwetendheid er is rond het onderwerp, met soms rotslechte adviezen van professionele mensen tot gevolg. Mocht het u beroeren, richt u aub tot de kenners. Niet tot K&G of uw kinderarts.
- Ik ben relaxed en ik heb meer vertrouwen. Bij de zoon was ik qua vermoeidheid rijp voor de psychiatrie op dit punt, bij de dochter ben ik niet meer dan gemiddeld moederlijk vermoeid. Behalve als ze tanden krijgt, dan wordt ze een monster.
- Ik vecht niet met dit kind, dat heb ik me vrij snel voorgenomen. Baby’s die liggen te schreeuwen in hun bed terwijl de moeder op de gang met tranen zit, daar klopte wat niet. Het wrong toen al langs alle kanten, maar ik was vatbaar voor alle ‘het is manipulatie’, ‘hij zal het toch moeten leren’ en ‘VOORAL niet in uw bed leggen’. Nu niet meer. Voor alles is een leeftijd. Ik verwacht ook niet dat ze morgen een boek gaat lezen, om het wat belachelijk te stellen.
- Ik zeg gewoon niet veel meer, en dat is een beetje jammer. Met het risico u een oogrol te ontlokken, het moet me toch eens van het hart dat ook de keuze voor borst en dingen-die-daarbij-horen in deze samenleving echt niet evident is. Toch niet na 3-6 maanden. De maffia zit overal, ook in het kamp van ‘Doet ge dat nu NOG??’ en ‘Tuurlijk slaapt die dan niet door!’ en ‘Amai ge zijt die nogal een beetje aan het verwennen!’. Ik zie heel veel moedertjes daar keihard tegen vechten, maar ik zwijg gewoon. Het is allemaal iets. Bij deze is het zwijgen een ietsiepietsie beetje doorbroken. Zonder oordeel ten aanzien van wie het anders doet, laat dat aub duidelijk zijn. Maar een beetje meer mezelf durven zijn en uitkomen voor de meningen die ik toch wel heb net zoals eenieder, het is een werkpunt. Bij deze is daar wat aan gewerkt.
- En geen nood, ik vind mijzelf zelfs een soms wat te vieze strenge moeder, mijn kinderen worden geen onuitstaanbare monsters. Alleen zie ik nabijheid persoonlijk niet meer als verwennen.
Maar goed, dat en veel vegetarisch eten: het volstaat wel om een geitewollensok-imago op te doen, denk ik. Tijd voor een glas wijn zeg.
Enfin, het dochterkind is een experiment. Als ze op haar 15de nog in mijn bed ligt dan laat ik het u ook eerlijk weten, beloofd!