De grote Moederschapswedstrijd
U heeft werkelijk geen idee hoe lang ik al op deze post aan het broeden ben. Maar het ging maar niet, het kwam maar niet, mijn baby weende, ik moest koken en kuisen, en daarna had ik geen tijd. Gelijk het een echte moeder betaamt, u kent dat wel. Hoop ik, daar gaat dit postje eigenlijk over.
De titel is haar vondst, we moeten daar eerlijk over zijn. Ze schreef er bovendien onder andere al eens dit postje over. En ik kon mij daar geweldig in vinden. Kijk, ik was op vele dingen voorbereid, als aanstaande moeder. Op huilbaby’s, op rollercoasters van emoties, op helse pijnen… In deze tijden kunt ge eigenlijk nog amper onvoorbereid aan iets beginnen. Er is het interweb, Facebook, Twitter, er zijn blogs en fora. En ik ben natuurlijk niet verplicht mij daarop allemaal te begeven, maar ik doe dat, want ik vind het leerrijk en vooral gewoon leuk. Maar niets heeft alleen maar positieve kanten.
De lat wordt onmetelijk hoog gelegd, voor moeders en vooral onder moeders. Alles moet vergeleken worden en in alles moeten we de beste zijn. Ieders bevalling was natuurlijk DE allerpijnlijkste (aja) en ge zijt toch net iets meer een heldin als ge dat allemaal doorstaat zonder pijnstilling. Ook de kraamtijd is geen heuse kraamtijd als daar geen reflux, allergie of bijna-postnatale depressie aan te pas komt. Er worden mooie huizen gekocht en gebouwd, er wordt getrouwd, iedereen lijkt het zo goed voor mekaar te hebben. We moeten dan ook zelf nog een beetje hip zijn, veel leuke dingen doen en daar over berichten, onze relatie spannend houden en een boeiend sociaal leven onderhouden.
Eerlijk: mij beviel die kraamtijd wel. Ik vond het niet zo lastig: ik had tijd, baby dronk of sliep, of huilde eens. Ik kon dat precies best wel aan, geen hormonale uitspattingen of huilbuien alhier. Ofwel heb ik ze al verdrongen, dat kan ook. Er waren ook geen hoge verwachtingen, het was compleet acceptabel om heel de dag in trainingsbroek rond te lopen. Maar. Aangezien ik helemaal pro eerlijk bloggen en interwebben ben, een kleine toegeving van mijnentwege. Ik vind het nu lastiger dan ooit. Het kind kan nog niet kruipen, maar zou dat heel graag willen. Hij huilt de laatste tijd veel, een ritme zoeken is en blijft dagelijks lastig. Pas op, het is een bijzonder wijs ventje, maar een beetje high maintenance is hij wel, het is niet anders. Vermoedelijk heeft hij een oorontsteking, waardoor onze eerste reis met baby een redelijke bleitsoep werd en ik nog vermoeider ben na mijn verlof dan voorheen. Een verlof dat een wanhoopspoging was om even op adem te komen na een intensieve tijd met vele veranderingen zoals een nieuwe job voor ons beiden, een overlijden, een bewogen start in de crèche. De hond kotst al 3 dagen het huis onder, ik krijg de was niet onder controle en worstel met een plotse drang om altijd een proper huis te hebben, wat onmogelijk is. Ik heb continu het gevoel van ‘zwemmen of verzuipen’, maar voel me vaker verzuipen dan zwemmen. En rond me heen hoor ik bijna alleen maar verhalen over makkelijke perfecte baby’s, die flink eten en slapen en altijd vlot te entertainen zijn. En dan vraag ik me best vaak af wat ik dan verkeerd doe… En dat vraag ik me bovendien af in een huis dat we gewoon huren, met nog steeds wat kots op mijn niet zelf gemaakte kleren, met een stapel strijk in de wasplaats, zonder veel leuke plannen in mijn agenda. Ik krijg het niet gebolwerkt of bolgewerkt, u mag kiezen.
Et voila, een stukje vol brute eerlijkheid, omdat ik er van overtuigd ben dat er wat tegenstroming nodig is. Ik geef daarom bij deze toe: ik heb Last van de grote Moederschapswedstrijd. Ik kan momenteel echt niet volgen, en daar was ik niét op voorbereid. Zucht.