Exotische liefde

Het was eigenlijk al in de tijd van Tienermoeders dat ik dacht: ‘Verdorie, daar moet ik toch eens een stukje aan wijden’. En toen kwam Exotische Liefde, een tweedemacht van Tienermoeders. Mensen kijken, mensen reageren, mensen twitteren en vooral: mensen lachen. Ik kijk en ik denk: ‘Ik moet een stukje schrijven’. Niet dat ik zou peinzen dat ik belangrijk of invloedrijk ben (hahaha, met mijn 10 lezers!), maar soms overmant mij zo het gevoel dat ik eens heel eventjes ergens tegenin moet gaan, omdat het net wat te gortig wordt.

Onder de hashtag #exotischeliefde zal u al behoorlijk snel de teneur van de reacties kunnen opmerken. Ik wil geen exacte tweets citeren, maar een willekeurige greep uit het aanbod omhelst ondermeer: ‘achterlijke mensen, domme kloten, ezels, dwazen’, en ik bespaar u liever het ander moois. Om 1 of andere gekke reden ontneemt een dergelijke programma ons met plotse ingang respect, fatsoen, en staat het ons toe wild in het rond te gaan schelden. Men beoordeelt en veroordeelt de deelnemers als ware het een soort koebeesten, het leven temidden ons ‘deftige en normale’ mensen niet waardig. En bovendien: dat met ons belastingsgeld! Schandalig! De televisiemakers bereiken hiermee hun ultieme doel: veel respons, verontwaardiging, genotvol afgrijzen. De deelnemers worden slachtoffer van hun eigen naïviteit.

Mij bekruipt eigenlijk alleen maar een heel erg akelig, triest en toegegeven: beetje boos gevoel. Vind ik het slim dat den Johnny voor de honderste keer in de val van een Russische schone trapt? Neen. Vind ik het koosjer dat Marc het doet met een achttienjarige jongen? Neen. Vind ik Danny eigenlijk gewoon heel tragisch? Ja. Denk ik 1 keer: ‘achterlijke mens, gij moogt zomaar stemmen of wat, debiel ‘? Eerlijk en oprecht: neen.

(En om u voor te zijn: kijk ik naar dit soort onzin? Ja. Mijn oneindige fascinatie voor de mens zal er vast wel iets mee te maken hebben, net zoals mijn liefde voor onzin op TV die mijn hoofd leegmaakt. Al doet Exotische Liefde dit duidelijk eigenlijk niet. Ik zal me verder weer toeleggen op Jersey Shore.)

Ik vermoed dat de meeste mensen enerzijds deelnemers van dergelijke programma’s als een soort microdeeltje van de samenleving zien. Eentje dat ergens in een uithoekje van uw stad woont, en waar u liefst persoonlijk niet teveel mee te maken heeft. Eentje waar u eens kan mee lachen en een beetje verontwaardigd kan om zijn, maar bij voorkeur geen praatje mee moet slaan bij de bakker. Anderzijds krijg ik vaak het gevoel dat wij gewoon beter slapen, als we ons massaal op een avond hoongelach en afgrijzen hebben getrakteerd. Lekker saampjes op onze intelligente Twitter, lachen om Johnny zijn gegoochel. Leuk toch? Onze oogjes vallen wellicht iets vlotter dicht bij het idee dat wij het toch eigenlijk écht wel geweldig goed doen in ons leven, in vergelijking met die domme marginalen. (Pardon my French.)

Nu weet ik niet wat uw voorstel is om met deze mensen om te gaan, maar ik kan u alvast de illusie ontnemen dat het een microdeeltje van de samenleving betreft, gehuisd in een krotwoning in een vieze hoek van uw stad. Zij zijn een deel van onze maatschappij, een aanzienlijk deel zelfs, en zijn net als u en ik mensen met een bepaalde achtergrond, rugzak, zwakke punten en jawel: ook capaciteiten. Aangezien we helaas niet meer in de Middeleeuwen leven (dacht ik), vrees ik dat de opties ‘hen in een vergeetput gooien’, ‘martelen tot de dood’ of desnoods ‘verbannen’ een beetje uitgesloten zijn. Aanvaarden dat iedereen er is, iedereen bovendien anders is, respect daarvoor hebben en er constructief iets mee gaan doen, lijkt mij persoonlijk een betere piste. Ik schreef het hier ooit al eens: de realiteit is zo divers, ze is verre van optimaal of ideaal, dus we kunnen er maar beter mee leren omgaan. Tenzij u wel voorstander bent van voorgenoemde barbaarse opties, in dat geval leest u misschien beter mijn stukjes niet. Het zal ons beiden wat frustratie besparen.

Dat gezegd zijnde op een vrijdagavond, nu moet u mij excuseren. Ik ga wat naar Astrid Bryan kijken.