36 weken
U gilt: 36 weken?? Wel, ik ook jong, ik ook. Het minste wat er over deze zwangerschap te vertellen valt, is dat ze voorbij is gevlogen. En dat de laatste weken een beetje turbulent en hallucinant waren. Het werd me maar weer eens duidelijk dat ge als mens, onder gelijk welke omstandigheden, toch gewoon verder ploetert. Tenzij ge crasht natuurlijk, maar dat gaan we voorlopig maar niet doen. Maar goed, de komst van kleine Abdurahmaan is daardoor al meer dan voldoende beladen, ik vind dat een beetje sneu voor het arme kind dus we gaan het even over hem/haar hebben.
De tijd van het stressen breekt stilaan aan, al tracht ik dat eigenlijk niet te doen en weer alles op mij af te laten komen. Ik heb daar de beste ervaringen mee. Met zijn ‘we gaan je gewoon zeer goed opvolgen en dit keer vooral de monitor er niét afhalen’, lijkt ook mijn gynaecoloog geen redenen te zien om op voorhand te panikeren. Ik moet bekennen dat het vooruitzicht van nog eens bevallen mij absoluut niet blij maakt, maar er zal niet veel anders opzitten. Kindje zit er in, kindje moet er uit, en zo simpel is dat. U mag eigenlijk wel heel erg duimen voor mij dat alles goed komt, dat zou ik fijn vinden. Ge weet ook maar nooit dat het helpt.
Wat me bijna evenveel zorgen baart, is de impact van alles op nummertje 1. Het (meestal) flinke, leuke en sociale peutertje met evenwel een klein hartje, dat door omstandigheden echter nog geen dag van zijn moeder gescheiden is geweest. Oma 1 ging veel te snel dood, oma 2 werd veel te zwaar ziek. Uit logeren gaan is daardoor nog nooit voorgevallen. Geen nood: hij amuseert zich af en toe rot bij zijn lieve tante, nonkel, neefjes en nichtje en maakt veel plezier in de crèche, ik maak er geen kasplantje van. Maar het blijft een feit dat ik niet weet hoe hij mijn afwezigheid gaat verteren. (En al schrijvende denk ik: jee, misschien overschat ik gewoon mijzelf. Vader en zoon gaan dat vast prima doen zo met hun tweetjes. Zeker en vast.) Een maand later ga ik hem ook nog eens naar school sturen, om het trauma compleet te maken. Van mij mocht nummertje 2 idealiter een maandeke of 2 later zijn/haar opwachting maken, maar het kind had haast. So be it. Het worden dus zware tijden in het jonge leven van kleine mister Nino, maar hij zal het zonder twijfel wel overleven. Nummer 2 mag gezien alle omstandigheden bijgevolg best ietwat makkelijk in onderhoud zijn en direct doorslapen enzo. We zijn verder niet veeleisend.
Gisteren nog keken 2 oudere dames me meewarig aan: ‘Jaja, van 1 naar 2, wacht maar, dat is toch héél zwaar hoor…’. Met die blik onder vrouwen, u kent hem wel. Die blik die u nog 1 cm hoog maakt en doet denken dat binnenkort de wereld op uw hoofd gaat vallen, en dat ge dan bovendien ook nog eens het meest onnozele schaap in die wereld zijt. Nu heb ik ook wel al vaak het omgekeerde gehoord (dat van 1 naar 2 beter meevalt dan van 0 naar 1), dus ook op dat punt panikeer ik niet. Voel u ook wat dit betreft echter vrij om mij gerust te stellen.
Bon, genoeg gepalaverd. Nog een beetje beeldmateriaal, het zijn de laatste…
32 weken
34 weken
36 weken
6 reacties
Annelies
Duimen: check.
Van 1 naar 2: minder ingrijpend voor jou als mens, maar wel een aanpassing in de zin van: nog minder tijd voor anderen dingen (jezelf, huishouden, partner,….).
Maar dat lukt wel. Geniet nog van de laatste weken.
Sara
Ik wens je alvast een superbevalling toe en een heel gemakkelijk kindje. Mijn jongste pateeke was een sterrenkijkertje (dus zware bevalling) en is een hevig meisje (superblij als ze blij is, maar ook superkwaad als ze kwaad is), maar de twee samen hier thuis, dat is geweldig! Alles valt ook veel sneller op zijn plooi, vind ik. Dus geen zorgen maken en zo veel mogelijk genieten! Elk kindje heeft mijn leven drukker, voller en zo veel mooier gemaakt! Bij elk kindje voelde ik me meer mama, meer vrouw en voelde ik ook mezelf meer op zijn plaats vallen. Ik wens jou helemaal hetzelfde toe!
Evy
Maar alleee, gij gaat dat allemaal super doen. En zo niet, dan tiert ge maat ne keer goe, of ge klopt efkes op iets (bij voorkeur op iets dat niet beweegt) en dan doet ge het daarna gewoon super. En nino gaat dat ook goed doen. Kinders passen zich aan. Den enen al wa rapper dan den anderen. Maar er zijn zoveel gezinnen met twee kindjes. En neen het wordt er niet rustiger op. Maar wel spannender en leuker en lekker gezellig. Als ge uw twee spruiten met elkaar bezig ziet, dan smelt ge gewoon kweetnie hoe hard en in ’t kwadraat.
Maar eerst duimen we voor een vlotte worp, laten we daar al mee beginnen!
Annelies
Niet mee in zitten met die overgang van 1 naar 2. OK, het is aanpassen, maar het zou raar zijn als dat niet zo is. Bij onze tweeden ging alles met minder zorgen gepaard dan bij de eerste. Wel een aanpassing: twee kindjes die aandacht nodig hebben, twee kindjes die op tijd klaar moeten zijn…
Maar ook: twee kindjes die zot zijn van elkaar, die elkaar niet kunnen missen en die elkaar bezig houden. Duimen voor een goede, vlotte bevalling en ik wed dat Nino een fantastische grote broer zal zijn.
Marijke_
Eerst en vooral, ik wens je een supervlotte bevalling toe!
Zelf vond ik dat de overgang van 1 naar 2 kinderen veel makkelijker was dan van geen kinderen naar 1 kind. Je zit al meer in het “kinderritme” en je moet alles niet meer uitzoeken. Dus: dat komt helemaal goed!
Lies
’t Is nog meer werk, ja, dat wel, maar ge doet gewoon verder en ge pakt alles gelijk het op u af komt. En ge twijfelt niet meer zo gelijk bij dat eerste, dat ook wel. Dat komt allemaal wel goed! Allee, goei bevalling alvast!