Zijt ge wel zeker…
… dat dat in elk lijf past, zo’n baby?
Ik begin er stilaan mijn twijfels bij te hebben. De gedachte dat Hummeltje nu iets rondom een kilo zou moeten wegen en dat dit nog zal verdriedubbelen, vind ik eng. En hoe mooi ik de dikke hoogzwangere buiken ook vind, ook hen vind ik een tikkeltje akelig. Zo groot! Zo opgeblazen! Ik heb daar nooit bij stilgestaan, maar nu des te meer.
Ik vind de buik namelijk ongeveer groot genoeg zo nu *kuch*. En ik heb er best ook wel last van. Mijn tempo is inmiddels gehalveerd en bovendien heb ik bij het wandelen vaak bandenpijnen die niet geheel aangenaam zijn. En dat spant soms, mens. Moet dat nog zo veel uitgerekt worden? (En wist u dat ‘uitgerokken’ eigenlijk Vlaams en incorrect is, hoe belachelijk ‘uitgerekt’ ook klinkt?) Komt dat wel goed? En hoe voelt dat aan, zo’n buik-op-het-laatst? It freaks the hell out of me, om eerlijk te zijn.
De zwangerschapsstreep, daar ontsnap ik ook niet aan. Ze komt plots tevoorschijn, ongevraagd en ongewenst, het lef zeg. Maar ik klaag nog altijd niet, de eerste 6 maanden zijn zo goed verlopen dat ik nog een heel tijdje geen recht op klagen zal verwerven. En tja, zo’n beetje bandenpijnen en een streepke, het is eigenlijk ook het vermelden niet waard.
Donderdag ligt er nog eens een meeting vast met Hummel en mag ik een naar het schijnt viezig suikerdrankje opsouperen. Om me nadien nog eens lek te laten prikken en te hopen dat de glucosewaarden netjes binnen de perken blijven. One of the many joys of pregnancy. En dan zijn we vertrokken naar het einde, feitelijk. Trimester 3 komt er aan, ik sta er bij en kijk er naar…