Aaj Ow Aaj

Wij vinden dat niet leutig, wij, dat het meisken van Duitsland gewonnen heeft. Het lief vond dat haar deelname botweg gediskwalificeerd had moeten worden, wegens overduidelijke en vooral schaamteloze copycat van tja: kies maar uit. Lily Kate Perry Allen Nash, of zoiets. Bovendien had ze volgens mij dan weer rare beentjes, een lelijk kleedsken en kon ze niet dansen. En we vermoeden ook enig middelengebruik, want ze deed werkelijk heel erg vreemd nadien. En toen ze iets zong van “I even painted my toe – nàils for you!” moest ik gelijk denken aan “You said I must eat so many lemons, cause I am so bit – ter!”, en dan had ik het helemaal gehad feitelijk. Ik vind het niet werken, een Duitse die een Brits dialect tracht te imiteren, maar blijkbaar denkt de rest van Europa daar anders over. So be it. Of wacht, dat is in nu: so – bé – it!

Ons Tommeken deed dat anders wel schitterend. Twintig jaar en uit Eeklo, hé mensen. Zijn plotse lachske van “Heej, dat is hier cool maat, kijk mij mij amuseren!” was voor mij genoeg om het spel te winnen. Maar dat had ik niet verwacht, en dat mocht ook niet zijn. Ik was gelijk vooral een beetje content dat hij de zure Vlamingen die hem zo uitspuwden nog voor hij in den beginne van het circus een noot had uitgebracht, zo lik op stuk gaf. Waarna we hem natuurlijk met z’n allen innig gingen liefhebben, want zo zijn we dan ook wel weer. Ik ben zo eens één keertje in mijn leven naar een voetbalmatch geweest temidden de Gentse supporters, toen de ploeg toevallig net archislecht speelde. Ge wilt niet weten wat ik die mannen rond mij allemaal hoorde scanderen. Naar hun geliefde ploeg. Maar de week nadien deed Gent het weer goed en was het weer rozengeur en maneschijn. Jaja, zo zijn wij.

Anyway, ik vond het nog wel eens aangenaam, zo’n songfestival gelijk vroeger. Met België in de finale, minstens enkele liedjes erbij die u niet onmiddellijk doen weg zappen (al was het maar om af te wachten of de abrikoosjes van mevrouw er al dan niet zouden uitvallen), ergernis over de vriendjespolitiek (die we anderzijds tegelijk ook zelf verwachten), slappelachmomenten bij de huiskamertaferelen met dansende honden en vallende mémé’s, schitterende Bart Peeterskes (ja, dat verdient een woord op zich) en een whisky’tje erbij om het af te smaken. Of een glazeken San Pellegrino, voor mij. Vanavond weer niveau op den TV, met House. Aja, want wij zijn verder wel heel gedistingeerd. Natuurlijk.