38 weken
Ik nam op 8 weken eens foto nr. 1 en dacht toen dat er een buikje zichtbaar begon te worden. Onzin natuurlijk, dat waren gewoon mijn natuurlijke welvingen, doorspekt met een boel verlangen en fantasie. En dan komt die buik rond de 20 weken, wordt die alsmaar groter en komt ge terecht op 38 weken, foto nr. 2, denkende: “Holy crap, ben ik dat??”.
En dan denkt ge ook: “Ik neem een foto om de 2 weken… Het zou best wel eens de laatste kunnen zijn.”
En dan slikt ge. En slikt ge nog eens.
Als ik er diep over nadenk, dan nemen de zenuwen de bovenhand. Dan denk ik aan arbeid, weeën, persen, bevallen. Aan ziekenhuizen en daar verblijven, wat ik eigenlijk ook nog nooit gedaan heb. Aan kraamtijd en bezoek en hoe bevreemdend mij dat allemaal nog lijkt. En soms aan ‘kch’, maar dat ga ik niet uitleggen. Maar dan denk ik natuurlijk vooral aan het feit dat er binnenkort een klein mensje geboren gaat worden. Onze zoon/dochter. Een échte baby die wij gemaakt hebben. En werkelijk: ik kan mij daar ZO weinig bij voorstellen. Ook al voelt ge het Hummeltje in kwestie bewegen, het blijft zo ontzettend irreëel.
Maar meestal doet ge gewoon verder met de dingen des levens en zit ge daar niet heel de tijd diepgaand over te contempleren. Gelukkig maar, want veel haalt dat niet uit. Het is fijn om er af en toe bij stil te staan, maar het zal ons uiteindelijk moeten overkomen. De bevalling, het ouderschap en alles wat er bij komt kijken.
Op zijn tijd… Maar misschien nu nog net even niet.