Een zappy’ken doen, anders?
Allez hup, het is feitelijk eens een blogpostje waard. Want het maalt in mijn hoofd en dan wil dat al wel eens helpen. Weet u nog, dat ik mij hier afvroeg hoe dat werkt, een kindje structuur aanleren? Wat ik vooral onthield uit jullie reacties was dat hij daar nog wat jong voor was en dat ge geen problemen moet scheppen daar waar er gene zijn. Ik hield dat goed vol tot een maand of wat geleden. Baby kon toen duidelijk niet meer slapen in het park in de woonkamer en werd daar nogal lastig van. Tante Tweet mailde mij daarop haar systeem: vermoeide baby in zijn bedje leggen. ‘Dat lukt niet gij!’, dacht ik, want ik had dat natuurlijk al geprobeerd. Maar blijkbaar was de baby er ineens wel klaar voor, want het lukte wél. Een heel aantal weken liep dat hier dan ook behoorlijk goed. Kind moe -> kind wrijft in oogjes -> kind het beddeken in -> kind slaapt. Met wat gezeur af en toe, maar dat was zo erg niet. Ik ben niet zo week dat mijn hart breekt bij elk huiltje of pruiltje.
Tot vorige week. Kind besloot dat hele ‘in het beddeken’-gedoe niet meer zo fijn te vinden en zette het op een krijsen. Krijsen dat hij nu ook ’s nachts ten berde brengt. Niet zeuren, niet wat wenen, maar krijsen. En het duurt langer dan 5 of 10 minuten, het houdt eigenlijk niet op tot hij getroost wordt. De draagzak brengt overdag soelaas en ’s nachts belandt hij al eens in ons bed. (MAN! DOODZONDE!)
Wat mij door deze niet zo leutige kwestie opvalt, is dat iedereen de raad geeft dat ge moet doorbijten. Niet toegeven! Laten huilen! En het wringt in mijn gedachten. Neen, niet in mijn moederhart zoals ge allen denkt (tsss, Lieve het mietje), maar écht in mijn gedachten. Een paar bedenkingen…
1. Hij deed dat dus echt goed, die dutjes. En ineens niet meer. Volgens mij toont dat aan dat hij het moeilijk heeft. Met wat, daar heb ik het raden naar. Een paar externe mogelijkheden: het arme schaap heeft al 2 tanden. Ik ben vaste voeding aan het introduceren. Ik heb hem meegetroond naar een veel te druk eetfestijn waar hij helegans over zijn toeren gegaan is. Hij moet 2x per week naar de kinesist. Hij begint wat vreemd te worden. Hij heeft een sprongetje (moehaha, allen in koor).
2. Bon, waar het aan ligt, ik laat dat dus in het midden. Dat hij het moeilijk heeft, dat kunnen we objectief wel vaststellen. (Er worden decibels geproduceerd.) Ik vind het soms een beetje raar (please don’t shoot me) dat daar massaal op gereageerd wordt met ‘ge moet dat negeren jong!’.
Kan een baby van nog geen 6 maanden zich wel al ‘aanstellen’? En wat is dat dan, dat ‘aanstellen’… Toch een interpretatie van ons? Hij vraagt aandacht, ja. Omdat hij dat om 1 of andere reden nodig heeft. Waarom interpreteren wij dat zo negatief? (Aandacht vragen? -> eik, dat mag niet! -> zo snel mogelijk elimineren dat gedrag, gelijk waar het aan ligt!). Ga ik hem miskweken omdat ik hem troost als hij het moeilijk heeft?
(Vreemd is trouwens dat hij soms nog eens zonder een krimp te geven in slaap valt, wat volgens mij een teken is dat het (nu) geen aanstellerij is. Anders zou hij altijd huilen vanaf het moment dat hij het bed in zijn vizier krijgt.)
Voor alle duidelijkheid: ik heb het niet over een kleuter die zich op de grond werpt omdat hij geen snoepje mag. Een kleuter zit cognitief natuurlijk al een PAK verder en kan zich wél aanstellen. Ik heb het over een babietje dat (tijdelijk, mag ik hopen) huilt omdat er iets scheelt. Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb precies nog geen goesting om daar supernanny-tactieken op te gaan uitproberen.
U mag dat weten, ik heb het zelfs eens geprobeerd. ‘Als iedereen dat zegt, dan moet ik dat maar doen’, dacht ik. Want ik mag dan een nuchtere tante zijn, ik ben natuurlijk ook onzeker. Baby krijste een half uur aan een stuk en was volledig overstuur. Ik had dan weer goesting om met mijn hoofd heel hard tegen de muur te bonzen. Als het de juiste techniek zou zijn, dan moet ik hem duidelijk nog bijschaven.
Wat doet ze dan feitelijk wél, hoor ik u denken? Als baby moe is, dan gaat zijn slaapzakje aan en gaat hij zijn beddeken in. Ik laat hem wel wat huilen, maar als ik hoor dat het niet gaat lukken dan neem ik hem er weer uit, ja. (MAN! WEER DOODZONDE!). Ik maak daar geen feestje van maar doe dat in alle rust. Wordt hij later weer moe, dan volgt hetzelfde ritueel en gaan wij weer naar boven. (Ge moet toch iets doen om uw postnatale kilo’s kwijt te raken, nietwaar). Ik ben liever op die manier consequent, dan op de manier van het laten huilen tot hij in slaap valt.
Ach kijk, het is interessante materie waar iedereen wel zijn of haar gedacht over heeft. Ik kan ook gewoon wreed mis zijn. Misschien moet ik later net als zij het kind met goudvissen omkopen om weer in zijn eigen bed te gaan liggen. Ik laat het u zeker weten.
7 reacties
endimi
Ik vind dat ge goed bezig zijt. Het is uw kind he, dus gij als mama kent de huiltjes het best. Als troost nodig is dan doet ge dat. En af en toe eens laten huilen voor een paar minuten kan geen kwaad, maar ik denk idd dat uwe kleine nog niet op de leeftijd is om bewust te krijsen om u te testen. M is daar rond 10 maand mee begonnen.
En zoals ge zelf zegt: soms gaat hij wel zonder een noemenswaardige kik in bed. Dus ja een sprongske, een tand, een kramp, wie zal het zeggen he?
Tamara
Ik vind ook dat ge goed bezig zijt. Voorlopig dus nog geen ge-shoot 🙂
’t Is zoals je zelf zegt. Het is niet dat hij niet zelf in zijn bedje in slaap kán vallen als hij moe is. Dat heeft hij al bewezen dus daar zit het probleem niet. Het laten huilen lijkt me vooral (soms) nodig voor baby’s die moeite hebben om zelf in slaap te vallen in park of bedje. Voor kindjes die dat dus nog niet kunnen. En dan nog werkt dit ook niet voor elk kind, volgens mij. De meeste kindjes zullen inderdaad een minuut of 10 huilen en dan boenk in slaap vallen als ze moe zijn. Maar veel baby’s zullen niet ‘toegeven’ en blijven huilen, krijsen en in overdrive gaan waarbij ze zeker niet meer in slaap zullen vallen. Of pas na heel lang wenen…
Maar dat is volgens mij allemaal niet van toepassing bij Nino. Hij kan zelf in slaap vallen, maar plots lukt het niet goed meer. Waarschijnlijk inderdaad omdat hij ergens last van heeft. Maar van wat? Dat is het meest frustrerende aan baby’s, vind ik. Dat constante raden en gissen waarom ze wenen. En de onrust en het getwijfel bij jezelf daardoor. Een baby met externe spraakfunctie, lijkt me zalig.
Courage alleszins.
“This too shall pass” x 200
Lott
Ik kom hier toevallig vandaag eens langs en zie iets waar ik de voorbije weken noodgedwongen ook over heb geblogt en gefacebookt. Ik doe daar in elk geval niet aan mee, aan dat negeren. Als je weet dat je kind op andere momenten wel vanzelf in slaap viel en nu niet, is er iets: een boertje, krampen, tandjes, natte luier, kou, honger, noem maar op. Je hoort het gewoon als het zich een beetje zou liggen aanstellen. Ik laat mijn dochter maximum vier minuten huilen en ga dan kijken. En dan is het van eliminatie geblazen, wat inderdaad niet simpel is, zeker niet als er zoiets bestaat als een sprongetje. P.S.: Als je steun wil om lekker je goesting te doen: http://www.natuurlijkouderschap.org. Succes!
Sara
En telkens je het gevoel hebt dat je DE truc gevonden hebt om ze te laten slapen, verandert er weer iets… Dat was bij Pia toch het geval. De ene week viel ze als een blok in slaap als er over haar billetjes geaaid werd om er de volgende week hysterisch van te worden… De enige truc die altijd werkte was wandelen met de buggy en ze daarin laten slapen. Gelukkig is ze ’s avonds altijd zonder problemen gaan slapen en sinds ze nog maar 1 dutje overdag doet, gaat ze ’s middags zonder problemen slapen…
Doe zo voort, zou ik zeggen!
karen
tja ja Lieve,
tis ni simpel, maar het hier ook meegemaakt. In de eerste maanden had Leon zijn huiluurtje savonds > dan was het ook hup in de draagdoek.
dan zijn er momenten geweest dat hij savonds de slaap niet kon vatten en toen merkten we ook dat het gegeven ‘in de dag veel indrukken’ leidde tot niet willen slapen => en dan hup in de draagdoek.
dan is er de periode geweest dat hij overdag echt moe was ,maar toch niet alleen in zijn wieg/bedje wou slapen. Dan moet je creatief zijn. Ik legde hand/arm op zijn buikje en zo viel hij soms in slaap. Tijdje later lukte dit ook niet meer. Dan heb ik cd’tje samengesteld met ‘zachte slaap muziek’. En dat is hij beginnen herkennen…. als de cd begon legde ik hem in de wieg… heeft link gelegd cd-wieg en op den duur is dit beter en beter gaan lukken. tenslotte is hij van zijn wieg in de woonkamer naar bedje in kamer gegaan en dat was ook beter.
tot hij dan makkelijk dutjes begon te doen…. nog structuurloos maar in bed leggen en slapen.
tot plots hij vanaf januari een perfecte interne klok in zijn lijfje lijkt te hebben. smorgens 1u slapen, snamiddags 2u slapen, savonds om 7u slapen…. en dat lukt steeds, heel uitzonderlijk wijkt hij er van af! en dan is dat zo.
dus ja je ziet maar…. je vindt je draai wel… hoe lastig en wanhopig je ook worden kan… en spijtig genoeg kan niemand je zeggen welk trucje Nino op dat gegeven ogenblik in dromenland zal toveren.
Groetje
karen
karen
En… kan Nino al beter slapen?
Pingback: