Travel

Nord-Pas de Calais

U weet het of u weet het waarschijnlijk niet, maar wij zouden dit jaar naar Zuid Frankrijk reizen. Voor een weekje of 2 eind juni, om precies te zijn. Helaas bleek er een vloek op die plannen te rusten. Er kwam werkelijk vanalles tussen, wat ons uiteindelijk deed beslissen om de reis te annuleren. Ge moogt het lot een beetje tarten, maar soms moet ge gewoon luisteren en braaf zijn. En besluiten: ok ok, dan gaan wij wel niet, beste Goden. Daardoor bleef ik natuurlijk wel zwaar op mijn honger zitten, want onze laatste beweging richting buitenland dateerde al weer van meer dan een jaar geleden. En ik hou nogal van reizen. Zodus werd er naarstig gezocht naar een alternatief. Iets kort en dichtbij, wegens nogal gevorderde zwangerschap. Het werden enkele dagen Nord-Pas de Calais. Ik zal het anders even in puntjes voor u samenvatten, want een lang verslag is het niet waardig. Maar een kortje, dat nog net weer wel. (U moet wel weten dat kort bij mij een redelijk relatief begrip is. En dat ik mijn blogs altijd gebruikt heb als ondermeer een medium om voor mijzelf reisverslagjes op bij te houden). Ik zal er ter uwer amusement een aantal foto’s bijzwieren, als dat niet vriendelijk is.

Misschien moet ik er een negaposi van maken. Dat blogt gemakkelijk.

Nega

Het begin. Het scheelde maar een beetje, of we hadden de boel weer geannuleerd. Zo crashte vooraleerst de iPhone van het lief, net voor vertrek. Geraakte zijn identiteitskaart zoek, net voor vertrek. Crashte de GPS, net voor vertrek. Verdween de GPS applicatie op de iPad, tijdens het vertrek. Wij keerden een drietal keren terug naar huis en verloren een uurtje of 4 tijd voor we daadwerkelijk richting Frankrijk cruisden. Allebei geheel gestresseerd, dat spreekt. Om dan in ontelbare vele wegwerkzaamheden terecht te komen. Vaneigens.

Posi

Het hotel. Schoon. Een golfhotel, jongens. Kunnen wij golfen? Baneem. Maar we hadden daardoor wel een enorm mooi uitzicht op een vallei (aka golfcourse) en konden bij het ontbijt flink lachen met de outfits van de andere gasten. Ruitjes, dat is dé look in het golfmilieu. En witte kouskes. En roze truitjes. En verder moet ge, als ge golft, ook heel gewichtig doen. En met een golfkarretje rijden. Dat is heel erg hip, namelijk.

Nega

Tja, die hotelgasten. Menslief, hebben wij ons geërgerd. Sta mij toe enkele clichés te bevestigen. Nederlanders zijn luid. Ontzettend luid. Gooi wat Nederlanders samen in een hotel en enkele uren later zijn ze allen de beste vrienden. Waardoor ze natuurlijk ook van tafel naar tafel moeten brullen. En hun levensverhaal vertellen. Dat wij dat ook allemaal konden/moesten volgen, dat vonden ze niet erg. Waar een Vlaming – toegegeven – overmatig bescheiden en verlegen is, is een Nederlander overmatig aanwezig. Zelfs een chique, rijke Nederlander.

Britten, die eten graag ei. En spek en worstjes. Ze eten dat zo graag, dat ze er ongelukken voor begaan. Ik had dan ook ogenblikkelijk geleerd mooi te blijven zitten nadat de bewuste etenswaren waren aangevuld. Er volgde immers steeds een invasie (hebdem? Normandië?) der Britten die enigszins levensgevaarlijk was. Ik keek mijn ogen uit. Vaak keerden ze 3 keer terug om toch nog wat bij te nemen, nog voor ze aan hun bordje waren begonnen. En na het verorberen van het roerei gooiden ze wat eitjes in de koker. Terwijl ze nog een bordje spek vulden. Cholesterol dat is voor mietjes! Ik zat er meestal wat beduusd bij, want ik eet ook graag hotel-ei. Van dat slappe roerei, ja. Maar ze hadden geen compassie en 1 keurige heer schraapte zelfs zorgvuldig al het laatste beetje weg terwijl ik achter hem stond te wachten. Met mijn dikke buik. Geen compassie hé mensen!

Andere gasten van allerlei nationaliteiten, die zijn ook onbeleefd. Die doen zo van die dingen waar onze monden van open vallen. Hun (geruite) broekzakken vullen met ingepakte koekjes, confituurtjes en cakejes bijvoorbeeld. Elkanders eieren uit de koker pikken. Niet 1, maar 5 actimellekes nemen. Hun glazen tot de nok vullen omdat het fruitsap bijna op is. Enfin, het was niet om aan te zien. En dat in een behoorlijk chique hotel. Soms ben ik beschaamd om tot het mensenras te behoren. Dat ik daar menig ogenblik oogrollend heb doorgebracht, zal u niet verbazen.

Nega – posi

De omgeving. Ik had al redelijk snel door dat we niet ver genoeg in Normandië verbleven om het mooie, gekende Normandië te hebben. We zaten zo wat in de weinig boeiende voorbuurten daarvan. Met mooie uitgestrekte landschappen met koetjes op, maar daar hebt ge het ook wel snel mee gehad. We bezochten enkele stadjes waar nog minder te beleven viel dan in Wetteren-city zelve en waren daarin wel enigszins teleurgesteld. Geef toe: als u namen als Saint Omer, Air sur la Lys of Boulogne sur Mer hoort, dan stelt u zich daar toch nog iets behoorlijk gezelligs bij voor, niet? Wis dat dan maar uit uw hoofd, want het is geen waar. Maar bon, af en toe was er wel ergens een mooi plekje te bespeuren of iets te bezoeken en dat hebben we dan ook gedaan.

Iets met denoorlog natuurlijk, niet te vermijden aldaar. Oh, mag ik u trouwens een tip geven? Bezoek dat eens niet met uw kleine kinders. Want dan krijgt ge van die scènes waarbij een achtjarig meisje hysterisch begint te huilen en brullen “These are horrible pictures mom, get me out now!!”. De mom in kwestie probeerde nog met “Well yes, it was a horrible life dear”, maar verwijderde uiteindelijk toch maar haar krijsende dochter uit de gang met foto’s uit de concentratiekampen. Ik herinner mij nog levendig dat ik dergelijke beelden voor het eerst zag toen ik 12 was, op school, en ook danig onder de indruk was. En dat ik dat toen, matuur als ik was (kuch), eigenlijk veel te vroeg vond om daaraan bloot gesteld te worden. Dus: doe dat anders gewoon eens niet. Ze hebben nog al de tijd van de wereld om met gruwelijkheden geconfronteerd te worden.

In Boulogne sur Mer vonden ze het interessant om grote plastieken groensels neer te planten. Aangezien er niets interessanters was om te fotograferen, namen wij daar dan maar een kiekje van.

Al was de zonsondergang er wel zeer schoon, het moet gezegd. En u als lezer hoeft er zelfs de indringende visgeur niet bij te nemen, kijk eens aan.

En u weet het ongetwijfeld ook niet, maar ik heb iets met aquariums. Niet zo van die dingen voor in de living, maar aquariums om te bezoeken. Met tropische visjes en haaien, grote krabben en andere leutige beesten. Ik ben er inmiddels een expert in. Overal waar wij komen, maak ik het meest nabije aquarium onveilig. Fascinatie en al. In Boulogne sur Mer vind je Nausicaa terug, zo ontdekten wij. Het spel wordt voorgesteld als het mooiste en grootste aquarium van Europa, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Maar het spijt me het te moeten zeggen, ook dat viel tegen. Ik vind persoonlijk Sea Life in Blankenberge meer de moeite waard. Ontzettend duur, dat was het dan weer wel. Very overpriced voor het occasionele kwalletje en de verlepte schildpad die er te bezichtigen waren. De beesten vonden het er duidelijk zelf ook niet enorm aangenaam vertoeven.

Verder hebben we veel met vogels gesmeten op de iPad en heb ik de film Australia gezien, gedubd in het Frans. (Echt, gaan ze daar nooit eens mee ophouden trouwens? What is up with that?)

En al lijkt dit misschien meer een postje voor op Misantropia, toch heeft het wel deugd gedaan hoor. Maar ergens weet en beseft ge dat er u een veel groter avontuur staat te wachten…

Reacties uitgeschakeld voor Nord-Pas de Calais