36 weken
Gisteren, that is. Maar gisteren had ik geen tijd om te bloggen wegens druk, van hier naar ginder en een hondje dat van haar baarmoeder werd ontdaan (ocheer). Ze stelt het goed trouwens. Ik, ik heb wel nog een baarmoeder. Een redelijk uitgerekte zelfs. Kijk maar.
En wat geeft dat, zo 36 weken zwanger zijn?
– Vermoeidheid. Ja, ik weet het, normale vrouwen hebben dat in het eerste trimester. Ik in het derde, zo blijkt. Slapen kan ik nog altijd prima, maar uitgeslapen geraak ik niet meer. Ach, ik kan er maar al aan wennen.
– Plasjes. Miljoenen, miljarden plasjes. ’s Nachts, overdag, voor vertrek ergens heen, na vertrek ergens heen, thuis, op locatie: plasjes. Heel vervelend als je niet thuis bent trouwens, maar ergens in het buitenland. Want ja, wij trokken er nog enkele dagen tussenuit. Daar blog ik later ook nog even over.
– Niet meer zo mobiel zijn. Al valt dat nog mee, ik voel het toch. Stappen lukt, maar niet zo lang aan een stuk. Regelmatig uitrusten is de boodschap. Soms bandenpijnen bij het stappen, dat heb ik al een tiental weken occasioneel eens. Dan zit er niet veel meer op dan stoppen, eigenlijk. Verder moet ge u gewoon een beetje inbeelden dat ge een oud meetje zijt, en dan gaat dat wel.
– Ik kan, euhm, nog steeds niet zo bijzonder veel verdragen. Luidruchtige Nederlanders op hotel bijvoorbeeld. Of Britten die het laatste beetje roerei wegschrapen voor uw neus. U ziet, op reis was er inspiratie te over. U heeft wat gemist! Anyway, ik voel mij intussen zo stilaan kabouter Wesley in hoogsteigen persoon. Maar volgens mij ligt dat volledig aan alle andere mensen natuurlijk, die simpelweg geen manieren meer hebben. Ik heb daar niets mee te maken. En mijn hormonen ook niet. Neen, neen.
– Zenuwen. Want dat zaakje loopt hier stilaan ten einde en of ik daar klaar voor ben, dat is een andere kwestie. Ik ben het zwanger zijn alvast niet beu. Ook kan ik mij nog helemaal niet inbeelden dat ik binnenkort een kind ga baren en hebben. Slik. Ik stel voor dat we daar dan ook nog even mee wachten. Willen we dat afspreken, liefste Hummel? Ik dank u bij voorbaat.
8 reacties
Tess
Dat komt allemaal wel goed!
En ik ben solidair, mijn humeur zit ook al enkele dagen beneden vriespunt en dat is niet (ik herhaal, niet) mijn eigen schuld.
Saartje
Als ik zwanger was kon ik ook niets verdragen, ik ergerde mij dood aan vanalles en nog wat.
Caroline aka moetie
ik heb geen last gehad van slecht humeur,toch nie da’k mij herinner.
‘k had wel geen zin in iets anders voor zo’n kleine 9 maand,’t begint met s en eindigt op x!
Joke (van op 't schoolke)
Hey Lieve,
de meeste dingen die je schrijft zijn heel herkenbaar. Geniet nog van de laatste weekjes want ’t jullie hummeltje zal er inderdaad sneller zijn dan je zelf wilt. Maar geen nood: ik had ook het gevoel dat ik er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor was maar eens je dat kleine wondertje in je armen hebt, zal het wel vanzel gaan. Dat was bij mij toch zo…
Veel succes!
Joke en Leander
Katrien
Hihi, ge kunt u nog lang afvragen of ge er klaar voor zijt. Als dat kindje wordt geboren, loopt dat wel.
Ik heb mij dat zelfs (ongeveer) nog afgevraagd tot de dag van nrke 4 haar geboorte. 😉
Ge gaat dat goed doen! Maar zolang dat klein menske er ni is, is het uw goei recht om daar over te twijfelen. 🙂
Tamara
Je kan je pas inbeelden dat dat boeleke echt voor altijd van jullie is, als dat boeleke al een paar dagen oud is. Zolang dat kind in de buik zit, blijft het allemaal heel irreëel. Zelfs bij een derde 🙂
Schonen buik trouwens, amai niet 🙂
En ja, ik heb bij momenten ook serieus last van een slecht humeur. Vooral nu ik ook wat minder mobiel word als ik wel zou willen (en moeten, met twee kleine pagadders rond mijn benen).
Succes met die laatste weken. Vooral niet teveel piekeren en genieten van die mooie buik vol stampjes en beweging 🙂
Sara
Echt wel een mooie buik! Oooh, zo spannend!
Karen
Niet te veel over nadenken, ene keer dat Hummeltje er is loopt dat allemaal vanzelf wel los!