overpeinzingen,  zever, gezever

De tijd van toen

Er waart een stokje rond in blogland, zag ik hier en hier en hier en in beperkte mate hier. Om het te krijgen ben ik bijlange niet bekend of populair genoeg, maar ik vind het zo leuk dat ik het mezelf even toeëigen als dat mag.

Dat ik mijn eerste communie gedaan heb, dat staat buiten kijf, want ik was het heiligste boontje in Gijzenzele-city en omstreken. (Een ware metropool, zoals u natuurlijk wel weet). Er bestaat geen leerkracht die nooit heeft gezegd dat mijn naam op mijn lijveke was geschreven, ik kreeg speculaaskoekjes in de klas omdat ik de braafste was en nog veel meer van dat fraais. Een heilige communie maakte het helemaal af. Ik had – uiteraard – ook een doopmeter, die tot op heden nog steeds graag zelf kleren maakt. Dus zij ontwierp en vervaardigde voor mij een kleedsken, dat er nog heiliger uitzag dan ikzelve. U ziet the whole chebang: roze, blinkend, linten, parelkes, kant, hartjes, een kruiske en een grote dots in mijn gefriseerde haar… Het kleed is een belichameling van meisjesachtige meisjesachtigheid. En ik, ik vond dat geweldig. Ik blonk zowaar nog meer dan mijn kleed.

Ik heb 2 nichtjes die even oud zijn als ik, en natuurlijk werden wij schoon assorti uitgedost. Check ook mijn schoenen: die had ik zelf gekozen, ze waren te klein, maar ik moest en zou ze dragen.

Ik was dan wel een ‘meisjemeisje’, een seutje was ik niet. Ik zat namelijk in de klas met alleen maar jongetjes en dat voor meer dan 8 jaar lang. Keuze te over dus uit toekomstige echtgenoten. De selectieproeven waren zwaar en leutig, maar het is uiteindelijk toch een buitenstaander geworden.

Ik deel met u ook nog even een familiefoto, die niet dient om mijn broer uit te lachen. Niet, zeg ik u.

En ook deze dient niet om mijn broer uit te lachen. Niet. (Ja, het is een visnet. Wat niet grappig is.)

U bent inmiddels ongetwijfeld reeds redelijk verblind door al dat kerkelijk moois, ik laat u daarom nog even meegenieten van wat ik nog in de schuif vond. Kwestie van u wat ideeën te kunnen vormen over het toekomstige uiterlijk van Hummel. Ik was een redelijk kaal kind maar zag er wel iets appetijtelijker uit eens er wat haartjes tevoorschijn kwamen. En ik ontwikkelde tal van gezonde interesses in…

fauna…

flora…

gastronomie…

mannelijk schoon…

en speelgoed van andere mij onbekende kindertjes (die daar een beetje verbouwereerd over waren).

Ik was bovendien mutifunctioneel te gebruiken als bijvoorbeeld…

handpop voor de poppenkast…

en engelachtig fotomodelletje (rechts)…

tenzij ik daar géén goesting in had, want dan hadt ge een probleem.

Stokjes moet ge doorgeven, dus ik ga dat ook maar doen. Ook al heb ik het zelf officieus gevangen, voel u dus zo vrij om dat ook te doen. Want eigenlijk wil ik het gewoon van iederéén wel graag eens zien. Maar om er wat poer achter te steken geef ik het alvast aan Saar, die al veel te lang niet meer blogt en van wie ik me afvraag of ze er vroeger ook al zo hip uitzag. (En ze moet het vangen, nah). En aan Nike, die zo lief was mijn vorige zelfgemaakte stokje over te nemen en die er volgens mij ook bijzonder schattig uit zag als communicantje. En ik denk ook aan Jessie, Tess, Moeferkoe… wie tijd en zin heeft, go!

Reacties uitgeschakeld voor De tijd van toen